Baterías

As baterías recargables son dispositivos que almacenan enerxía eléctrica, que non é o mesmo que producen enerxía eléctrica, xa que as baterías non poden funcionar se non se cargaron con enerxía eléctrica. Digamos que as baterías son para os aparatos eléctricos que as utilizan como nos usamos as despensas; nos temos que ir ó supermercado, compramos o que precisamos, e logo o metemos na despensa. Nas baterías igual. Cárganse con enerxía eléctrica, que devolven logo case na súa totalidade.

TIPOS DE BATERÍAS

Podemos distinguir entre baterías primarias e secundarias.

• AS BATERÍAS PRIMARIAS

As baterías primarias son baterías que converten enerxía química en enerxía eléctrica. Este tipo de baterías son as denominadas pilas. Un exemplo destas pilas son as pilas alcalinas, as de carbono de zinc, litio, óxido de prata e zinc. As pilas alcalinas úsanse nos reproductores de música, cámaras,... as de carbono de zinc nos reloxos, nas radios, mentres que as de litio úsanse para calculadores, organiadores electrónicos, cámaras,... as de óxido de prata en reloxos e as de zinc nos audífonos.

• AS BATERÍAS SECUNDARIAS

As baterías secundarias son aquelas baterías que poden ser recargadas. Para recargalas teñese quefacer circular unha corrente eléctrica en dirección contraria á descarga. Actualmente, as baterías recargables máis usadas son as baterías de ións de litio ou Li-Ion, grazas a que non sufren o "efecto memoria" e, comparadas coas de outros materiais como o plomo ou o cadmio, cos que se fan tamén baterías recargables, son moito máis rentables, xa que con menos masa prodúcese máis enerxía. Ademáis, as baterías feitas con outros materiais sufren o chamado efecto memoria, que consiste en que se a batería aínda non se esgotou o 100% ( digamos que aína lle queda un 10%), ó recargala, non se recargara o 100% (neste caso recargaríase ata o 90%) , polo que cada vez duraría menos tempo. Outra vantaxe que teñen este tipo de baterías é que , o producir máis enerxía con menos masa, son máis lixeiras, e poden usarse, por exemplo en reproductores de mp3 , e aparatos de ese estilo que non precisan cantidades elevadas de enerxía.
Pero este tipo de baterías teñen tamén inconvenientes. Non duran moito, comparadas con outros tipos, xa que independentemente do seu uso, teñen unha vida media de 3 anos. Ademáis a súa fabricación é cara.

-O OURO-

Como ben sabemos, o ouro é un elemento químico. O seu numero atómico é 79. Oseu símbolo é Au, que procede do latín aurum. É un metal brando, maleable, dúctil, brillante, pesado ... e non reacciona cá maioria de produtos químicos, pero e sensible, por exemplo, ó cloro(Cl). O ouro utilízase na xoiería, na electrónica..... e antigamente tamén se utilizaba para facer moedas.

Características: O ouro é de cor amarelo, e é considerado o elemento da táboa periódica mais bonito, ademais do mais caro. Como o ouro é un metal brando, moitas veces fanse aleacións coutros metais para darlle dureza. É moi denso, bo conductor, e ten un moi alto punto de fusión. Segun estudamos os seus numeros de oxidación ou valencia, son o +1 e o +3. Tamen conduce ben o calor.

Como vemos na imaxe o ouro é moi brando, e como xa dixemos antes as veces, fanse aleación para proporcionarlle dureza.

Aplicacións:O ouro e as suas moitas aleacions utilizanse moitísimo en xoieria.Como claro esta, as aleacións de ouro non teñen o mesmo cor, xa que depende dos metais cós que estea mezclado ademais das proporcións dos metais.

As aleacións mais habituais:

-Ouro amarelo:1000 gr de ouro amarelo conten 750 gr de ouro, 125 de cobre e tamen 125 de prata

-Ouro vermello:1000 gr de ouro vermello contén 750 gr de ouro e 250 gr de cobre

-Ouro rosa:1000 gr de ouro rosa contén 750 gr de ouro, 50 gr de prata e 200gr de cobre.

-Ouro branco:1000 gr de ouro branco ten 750 gr de ouro, 160 gr de paladio e 90 gr de prata.

-Ouro verde:1000 gr de ouro verde contén 750 gr de ouro, e 250 gr de prata.

-Ouro gris:1000gr de ouro gris ten 750 gr de ouro 150 gr de níqul y 100gr de cobre.

Na xoieria chámaselle ouro alto ó de 18 k, que é o que ten 18 partes de ouro e 6 partes doutros metais, oro medio ó de 14 k que ten 14 partes de ouro e 10 doutros metais, e ouro baixo ó que ten 10 partes de ouro e 14 doutros metais.

Outras aplicacións:

-O ouro ten funcións en computadoras, naves espaciais , motores de avións a reacción, ademais de noutros moitos productos.

-Empregase tamén en empastes dentais.

-Empregase como recubremento en moitos satélites, xa que o ouro é bo reflector da luz infravermella.

-Tamén se emprega como recubremento en materiais biolóxicos, o que permite que estes podanse ver por un microscopio electrónico de barrido.

-O ácido cloraurico se emprega en fotografia

Constante universal dos gases ideales

Hoxe imos cun tema de interes xeral.

Con todos vostedes.....

¡A CONSTANTE UNIVERSAL DOS GASES IDEALES!

¿QUE É ...?

A constante dos gases universales, ven dicir que se un gas que se atopa en certas condicións (que veremos máis abaixo), podemos multiplicar a súa presión polo seu volume e nos va a dar o mesmo que se multiplicamos o número de moles que temos nese volumen pola temperatura á que se atopa o gas por R (xa veremos tamén máis abaixo o que é R).

PV=nRT

Nesta ecuación, que non parece moi comlicada, distinguimos:

Presión: a presión ven dada en atmósferas. A atmósfera é unha unidade de presión (por iso a utilizamos para medir a presión...). Esta unidade é equivalente á presion que realiza a atmósfera terrestre (é importante esta aclaración, porque se non todas as atmósferas exercen a mesma presión) sobre o nivel do mar.

Volumen: a unidade que usamos para medir o volumen é o litro. Como todos deberiamos saber, un litro é o mesmo que un decímetro cúbico. A definición correcta de litro é o volume que ocupa 1 kg de auga pura a 4ºC e a 1 atmosfera de presión.

n (número de moles): xa sabemos oque é un mol, o número de Avogadro (6,023 × 10^23), e too iso. ¿Pero porque é tan importante o número de moles que ten o gas co que estamos traballando? Pois porque dependendo da concentración da substancia, pode variar o resultado.

Temperatura: a temperatura medimola en grados Kelvin, NON en grados céntígrados. Para os que non se lembren da equivalencia entre uns e outros, lembrareivos que 0ºC son 273 K, e ue nos grados Kelvin non hai valores negativos, o que é importante, xa que se puésemos que o gas se atopa a -2ºC na ecuación, daríanos un número negativo, polo que, como a ecuación dinos que PV=nRT, predisariamos estar a presións negativas ou ter un volume negativo!!!!!! Creo que non o epliquei moi claramente, pero é o que hai. Tamén aclarar que non sei se utilizamos grados Kelvin por iso, pero se me ocurriu esa teoría, así que confío en que Eloy veña e me corrixa se me equivoco.

R: Chegamos o momento que estiven intentando evitar. ¿Qué é R?. R é:

R é a constante universal dos gases. Pero para o que nos sirve na nosa ecuación, R é 0,082.

¿QUE SON OS GASES IDEALES?

Os gases ideales son os que se atopan en condicións normais.

¿que son as codicións normais? Dicimos que un gas se atopa en condición normais cando se atopa a unha presión de 1 atmosfera, a 273 K (0ºC) de temperatura e ocupa un volumen de 22'4L. Isto esta ben, por exemlo, cando te preguntan en clase: ¿canto ocupa un mol de x substancia en condicións normais?, e ti xa sbes que si se atopa en condicións normais só pode ser unha a resposta: 22'4L.

# ANTOINE LAVOISIER #

Antoine Lavoisier foi un químico francés, naceu en París el 26 de agosto do ano 1743, e morreu o 8 de maio do 1794 tamen en París, non exactamente de morte natural como despois veremos.

Estudou cosas tan interesantes como a oxidación dos corpos, o fenómeno da respiración animal, analizou o aire, e estableceu a Lei de conservación da masa, entre outas cousas.

Vamos a pasar a facer unha resumida biografía da vida de Lavoisier.

Como xa dixemos antes, Lavoisier naceu en París no ano 1743. O seu pai era avogado e conselleiro parlamentario, vamos que Lavoisier naceu nunha familia acomodada, polo que recibiu unha boa educación.

-No ano 1764 acaba a carreira de dereito, pero el sempre se sentira mais atraído pola ciencia.

-No 1765 recibe a medalla de ouro da 'Academia ótica industria da pólvora', por este motivo desplazase ó arsenal de París, onde monta un bo laboratorio.

-En 1768 é admitido na 'Academia Francesa' e foi escalando ata chegar a ser director no ano 1875 e tesoreuro no ano 1791. É nombrado asistente nun dos departamentos recaudadores de impostos e mais tarde membro titular da principal agencia recaudadora de impostos.

-No 1770 faise famoso ó demostrar que non era certa a creenza de que a auga podia convertirse en terra destilando a auga, demostrouno pesando de maneira moi precisa o residuo sólido e o aparato de destilación, e descubriu que o sólido prodecia do recipiente e non da auga.

-Un ano despois, no ano 1771 casouse con Marie Paulze. A dote permitiulle instalar un laboratorio moi grande, e ela axudarialle por exemplo na ilustración dos seus experimentos.

-No 1772 o seu pai comproulle un título de nobreza (algo bastante típico naquelas fechas) . Neste mesmo ano afirmou que o fósforo e o azufre aumentan de peso cando se queman porque absorven aire.

-Neste ano, o 1773 publica o seu primeiro libro, cuxo título é 'Opúsculos Físicos e Químicos'

-No ano 1775 é nombrado director da administración da pólvora.

-No 1777 deulle ó aire desflogisticdo o actual nome de osíxeno

-Xa un cantos anos despois, no 1783 anunciou á Academia que a auga é oresultado da combinación do hidróxeno có osíxeno.

-No ano 1785 é nombrado membro do comité gubernamental sobre agricultura, e escribiu informes sobre cultivos e algúns esquemas agrícolas.

-No ano 1787 xunto cun grupo de químicos franceses publica o método de nomenclatura química, que clasificou e renombrou os elementos e compostos daquelas coñecidos. Como terratenente da provincia de Orleans, foi escollido membro da asamblea provinciaal.

-Con outros químicos, no 1788, crea os 'Informes de química', unha revista adicada á química.

-No ano 1789 publica o seu 'Tratado elemental de química'.Neste tratado definiu como elementos aquelas substancias que non poden convertirse noutras mais simples. Neste tratado tamén estableceu a sua ley de conservación da masa dicindo ''Nada se crea ou se destrue, solo hai alteraciones e modificaciones e hai unha cantidade de masa antes e despois da operación''.Neste ano comezou a revolución francesa e el participou, e cando se reuniron os Estados Xenerales, foi diputado e elaborou un codigo de instrucciones para guía de los diputados.

-No 1790 foi nombrado secretario e tesoreiro da comisión para asegurar a uniformidade de pesos e medidas en toda Francia, o que levou ó establecemento do sistema métrico.

-No 1791 perdeu a sua posición como administrador da pólvora e onligaronlle a abandoar o arsenal.Jean Paul Marat acusouno.

-No ano 1793 suprimiuse a Academia das ciencias, e Marat un cabecilla revolucionario da revolución francesa, acusou a Lavoisier de complots absurdos e esixiu a sua morte. Ainda que Marat morreu asesinado en xullo do 1793 o que el dixera seguiuse a ter en conta.Creese que Marat atacoua Lavoisier porqu este desacreditara un tratado de Marat.

-En 1794 despois dun xuizo non moi xusto, xa que durou menos dun día, un tribunal revolucionario condenou a morte a Lavoisier e a outros 27 a pena de morte.Esa mesma tarde foi guillotinado, e o seu corpo foi arroxado a unha fosa común.

Como vedes a vida de Lavoisier foi interesante, aínda que non rematou moi ben....

Espero que vos agradara esta entrada. Daniel Meira

- AMADEO AVOGADRO -

Amadeo Avogadro naceu o 6 de Agosto do 1776 e morreu o 9 de xulio do ano 1856. Foi un físico e químico italiano e profesor de física na universidade de Turin en 1834.
Amadeo era fillo dun avogado, e Amadeo decide seguir o negocio familiar, polo que saca a licenciatura de dereito no ano 1795. Mais tarde inscribese como avogado en Turín, a sua cidade natal. Pero a sua paixon pola fisica e as matemáticas fai que se decida a estudalas. No ano 1809 conseguiu un posto de profesor de física, no colexio real de Vercelli.

No ano 1811 enuncia a lei de Avogadro ¿porque se chamara asi? moi ben!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! porque o quen a enunciou foi Avogadro, ejem, bueno sigamos, Avogadro apoiouse na teoria atómica de Dalton, que a estas alturas xa todos deberiamos coñecer, e na lei de Gay-Lussac(que tamen dimos segun creo recordar) sobre os vectores do movemento da molécula, e descobre que dous volumenes iguais de gases diferentes, nas mesmas condicions de presión e temperatura, conteñen o mesmo número de moléculas. Amadeo envia esta teoria a un xornal francés o 14 de xullo de 1811.

No ano 1820 a universidade de Turin crea para el unha cátedra de física, que ocupara ata sua morte.

En 1841 acaba os seus traballos e os publica en catro tomos có título de 'Fisica dei corpi ponderabili, o trattato della costituzione materiali de corpi' .Puf vaia nomeciño eh?

-O número de Avogadro:

Actualmente, a unidade aceptada polo sistema internacional é o mol, que corresponde a cantidade dunha substancia que contén 6,023 x 10 elevado á 23 , este é o numero de Avogadro.

Espero que vos gustara a entrada .

Daniel Meira.

Premio Nobel Física 2007

O outro día (bueno máis ben fai un par de meses), saíu públicado no ABC:

El francés Albert Fert y el alemán Peter Grünberg, Nobel de Física por su descubrimiento de la magneto-resistencia Estocolmo.

El francés Albert Fert y el alemán Peter Grünberg son los ganadores del Premio Nobel de Física 2007 por su descubrimiento de la magneto-resistencia, que ha servido para extraer datos de los discos duros de los ordenadores, comunicó hoy la Real Academia de Ciencias de Suecia.

Imos cunha pequena biografía de cada un:

ALBERT FERT

Albert Fert é un físico francés que naceu fai xa 69 anos ( o 7 de Marzo de 1938) en Carcassonne, Francia (claro, é francés).

Este home que posa tranquilo nesta fotografía pasará á historia por gañalo premio nobel de física no ano 2007, gracias ó descubremento da magnetorresistencia xigante, tema que explicaremos máis abaixo.

É ademáis profesor na Unversité Paris-sud (que ven sendo universidade de paris sur) e director científico dun proyecto moi importante cun centro de investigación dos máis importantes de Francia.

Con isto xa nos chega para saber quen é Albert Fert.

PETER GRÜNBERG

Peter Grünberg é un alemán de 68 anos (un menos que Albert Fert).

Estudiou na Johann Wofgang Goethe Univesität (universidade de Frankfurt para os que non sepan alemán), e despois licenciouse na Universidade Técnica de Darmstadt. Traballou no Forschungszentrum Jülich ( Centro de investigación Jülich).

A este home gústalle descubrir cousas e eso.

¿QUE É A MAGNETORRESISTENCIA XIGANTE?

A magnetoresstencia xigante (GMR para os amigos, que son as siglas do seu nome en inglés - Giant Magnetoresistance-) é un efecto que se produce nunhas esructuras de películas delgadas e que básicamente o que fai é que diminua a resistencia eléctrica, polo que, o que fai é que sea posible almacenar máis datos en menos espacio. Isto fai que o iPod poda ter tanta capacidade, ou que cada vez os discos duros do ordenador teñan máis Gb de memoria (a capacidade dos discos duros aumentou 50 veces grazas a magnetorresistencia xigante)

Aínda que a estes homiños lle acaban de dar o premio nobel de física este ano, isto xa o descubriran no ano 1988.
o sistema que descbriron estes homes foi comercializado por primeira vez en 1997.

Deixovos aquí un link á traducción da nota que lle otorgaba o premio a Albert Fert e a Peter Grünberg.

http://www.maikelnai.es/?p=887

HISTORIA DOS PREMIOS NOBEL DE FÍSICA

Os premios nobel de física levan premiando 106 anos os avances nesta disciplina das ciencias.

No ano 1901, o primeiro premio foi para Wilhelm Conrad Röntgen polo descubremento dos raios X

No 1903 a Pierre e Marie Curie polo estudio da radioactividade.

No 1906 a Sir Joseph John Thomson polo seu traballo sobre a conduccion eléctrica dos gases.

1911 a Wilhelmn Wien polodescubremento sobre as leis da radiación do calor.

En 1921 a Einstein pola súa interpretación do efecto fotoeléctrico.

No 1922 a N. Bohr polo estudio da estructura atómica.

1935 a James Chadwick polo descubremento do neutrón.

Poderíamos estar así toda unha larga hora, pero como non vos quero aburrir cunha larga lista dos premios nobel de física, aquí o deixo.

Saudos.

- O DIÓXIDO DE CARBONO -

Imos aló.

O dióxido de carbono está agora moi de moda por iso do efecto invernadeiro, o cambio climático, ...Pero na súa defensa tamén debemos dicir que non só é un gas malo, senón que tamén o temos, por exemplo, nos extintores para apagalo fuego. Seguro que se se está a quemala túa casa non tre importa que o apretala palanca do extintor estes a contaminar, ¿non?

Ben, comecemos polo principio.

FORMULACIÓN

A fórmula química do dióxido de carbono é CO2.Aquí vos deixo unha pequena táboa coa súa nomenclatura sitemática, de stock e funcional.

Como o CO2 é un óxido non metal pois para a súa nomenclatura sistemática comezamos "lendo" dende o final cara o principio.
Para a de Stock poñemos óxido de e o nome do metal. Entre parentesis poñemos a valencia coa que esta actuando.
Neste caso, como temos dous átomos de osíxeno, que actúa coa valencia 2- , o carbono ten que actuar con valencia 4+.
Para a nomenclatura tradicional poñemos a palabra Anhídrido e a continuación a raíz do nome do metal (carbon) e máis o sufixo ico, xa que este metal esta a actuar co número de oxidación máis elevado. Como o carbono ten valencias 2+ e 4+, se actuase con 2+, a menor, poriamos o sufixo -oso.

DATOS SOBRE O DIÓXIDO DE CARBONO

O CO2 atopámolo en estado gas na natureza, xa que ten unha temperatura de ebolución de - 78ºC.
Ten unha masa molecular de 44.01 umas (unidade de masa atómica), que se calula sumando as masas dos átomos que forman a molécula (neste caso, 12.01 do carbono máis 2x16 do osíxeno, xa que temos dos átomos)

CONSECUENCIAS CO2

O CO2 non é precisamente un gas moi bo para a nosa salud nin para o planeta Terra.
Quizais sexa menos peligroso ixestalo que inhalalo (quero dicir que dentro do malo, é menos malo comelo que respiralo, aínda que ambalas dúas cousas son perigosas)
Se tragamos CO2, cousa un pouco dificililla debido a que para ilo, precisaríamos atoparnos a menos de -78ºC baixo cero, provocaríanos nauseas, vómitos e tamén pupita na garganta.

Pero en vez diso, o que si que é moito máis doado de facer é inhalalo, como fixeron os xaponeses durante un tempo, que xuntábanse tres ou catro, metíanse nun coche coas ventanillas pechadas e levaban un tubo dende o tubo de escape ata o interior, de maneira que morrían ó certo tempo, pero iso si, morrían felices, porque o CO2 facía que se durmisen antes de morrer.
Aínda que atopei nunha páxina, que o CO2 non mata. Aquí vos deixo o link:
http://antonuriarte.blogspot.com/2007/01/el-co2-no-mata.html
Creo que o que eu entendín diso non é o que quere dicir, pero ven sendo que no noso alento, hai máis dióxido de carbono que na atmosfera actual.

Pero imos co que esta máis de moda: o cambio climático.
Aínda que non toda a culpa do cambio climático a ten o anhídrido carbónico, gran parte si. Veamos porque.

O CO2 é o gas máis importante dos que provoca o chamado efecto invernadoiro. Contribue nun 55% o calentamento global. Principalmente procede da quema de combustibles fósiles e da deforestación, porque aínda que pareza mentira, as árboles e as plantas, son capaces de transformar o dióxido de carbono en osíxeno.

Unha das causas que me levou a escribir sobre este composto é que o outo día, no programa de Cuatro "El Hormiguero", fixeron unha proposta.
Invitaron a todo o mundo a que plantase unha árbore e se seacase unha foto xunto a ela, Todo isto para loitar contra o efecto invernadoiro. Parece mentira, pero en 13 semanas, xa levan plantados 39.757 árbores.

Pero non nos desviemos do tema.
O CO2 o que fai é que non permite que a radiación que entra na atmosfera procedente do Sol e rebota na superficie terrestre, volva saír o espacio, polo que aumenta a temperatura media da atmosfera.

Unha cousa ten que quedar clara, o efecto invernadoiro non se pode remediar, o que podemos e facer é que non siga en aumento.